درمان پری ایمپلنتایتیس
معرفی پری ایمپلنتیت
پری ایمپلنتیت یک بیماری التهابی است که بافت اطراف ایمپلنت های دندانی را که جایگزین دندان های کشیده شده یا از دست رفته شده اند، تحت تاثیر قرار می دهد. بیماری پری ایمپلنت زمانی رخ می دهد که بافت نرم اطراف ایمپلنت دندانی عفونی شده و شروع به تجزیه شدن کند. این می تواند منجر به درد، تورم، مشکل در گاز گرفتن و جویدن شود و – در صورت عدم درمان – شکست ایمپلنت.
پری ایمپلنتیت معمولاً به دلیل بهداشت نامناسب دهان ایجاد می شود و می توان با ترکیبی از تمیز کردن عمیق و درمان ضد میکروبی آن را درمان کرد. در موارد شدید، ممکن است نیاز به برداشتن و تعویض ایمپلنت باشد.
افرادی که دندان درد دارند
موکوزیت اطراف ایمپلنت چیست؟
مرحله اولیه بیماری اطراف ایمپلنت، موکوزیت اطراف ایمپلنت مشابه ژنژیویت (مرحله اولیه بیماری لثه) است. درمان این عفونت در مراحل اولیه آسان تر از پری ایمپلنتیت پیشرفته تر است و همچنین به راحتی از طریق بهداشت دهان و دندان مناسب و تمیز کردن منظم دندان ها پیشگیری می شود.
اما توجه داشته باشید که ایمپلنت های دهانی نسبت به دندان های طبیعی در برابر فرسایش طبیعی ناشی از تجمع بیوفیلم مقاومت کمتری دارند. بنابراین، جلوگیری از ایجاد بیماری های اطراف ایمپلنت و پریودنتال برای حفظ سلامت و سر جای خود دندان های مصنوعی و طبیعی بسیار مهم است.
پری ایمپلنتیت چقدر شایع است؟
شیوع پری ایمپلنتیت بسته به جمعیتی که در حال مطالعه هستید و نحوه تعریف “پری ایمپلنتیت” متفاوت است. اما به طور کلی، شیوع پری ایمپلنتیت حدود 20 درصد است که بالاترین میزان آن در افرادی است که سیگار می‌کشند، بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت دارند یا دکتری داشتند که شاید آنطور که می‌توانستند دقیق نبود.
شایان ذکر است که شیوع پری ایمپلنتیت ممکن است در افرادی که سال ها ایمپلنت دندانی داشته اند بیشتر باشد، زیرا خطر ابتلا به این بیماری در طول زمان افزایش می یابد.
چه چیزی باعث پری ایمپلنتیت می شود؟
پری ایمپلنتیت معمولاً به دلیل سلامت نامناسب دهان ایجاد می شود که به باکتری ها اجازه می دهد در زیر خط لثه تجمع کنند. باکتری های دهانی کنترل نشده می توانند منجر به عفونت و التهاب لثه (بافت لثه) و/یا مخاط شوند.
سایر عوامل خطر که می دانیم خطر ابتلا به پری ایمپلنتیت را افزایش می دهند عبارتند از:
- سیگار کشیدن: افراد سیگاری به دلیل کاهش جریان خون در لثه، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پری ایمپلنتیت هستند. بیماران سیگاری نیز پلاک باکتریایی بیشتری در دهان خود دارند.
- دیابت: افراد مبتلا به دیابت کنترل نشده به دلیل کاهش جریان خون، خطر ابتلا به پری ایمپلنتیت را افزایش می دهند. گردش خون ضعیف توانایی شما را برای التیام آسیب یا عفونت مختل می کند.
- سیستم ایمنی سرکوب شده: بیماران دچار نقص ایمنی – مانند مبتلایان به HIV/AIDS یا سرطان – در معرض خطر بیشتری برای پری ایمپلنتیت هستند. یک سیستم ایمنی ضعیف نمی تواند به طور موثر با پاتوژن هایی که باعث بیماری پریودنتال و پری ایمپلنتیت می شوند مبارزه کند و در نتیجه عفونت شدیدتر ایجاد شود.
- کاشت ایمپلنت ضعیف: ایمپلنت های نامناسب یا ایمپلنت هایی که در نواحی با حمایت ناکافی استخوان قرار می گیرند، خطر عفونت باکتریایی در بافت اطراف ایمپلنت را افزایش می دهند.
- بارگذاری بیش از حد: وارد کردن نیروی بیش از حد به ایمپلنت، مانند گاز گرفتن یا جویدن غذاهای سفت، می تواند منجر به پری ایمپلنتیت شود، زیرا باعث سایش سریع و آسیب به ایمپلنت می شود. شکاف های ریز در ایمپلنت مکان هایی برای مخفی شدن باکتری ها ایجاد می کند.
روکش‌ها یا سایر ترمیم‌های نامناسب: اگر روکش یا سایر ترمیم‌ها به درستی جا نمانند، می‌تواند باعث تحریک و التهاب در بافت محل کاشت شود و منجر به پری ایمپلنتیت شود. - نادیده گرفتن پیگیری ها: پریودنتیست یا دندانپزشک شما می خواهد پس از درمان ایمپلنت دندان، حداقل برای یک جلسه پیگیری، شما را ببیند. در این ویزیت، مشکلی در ایمپلنت یا بافت اطراف آن وجود دارد. نادیده گرفتن پیگیری شما می تواند باعث شود مشکلات کوچک بدون کنترل رشد کنند و به مشکلات بزرگتری تبدیل شوند.
علائم پری ایمپلنتیت چیست؟
علائم پری ایمپلنتیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
تورم یا قرمزی لثه های اطراف ایمپلنت.
ترشح چرک از اطراف ایمپلنت (چرک).
درد یا حساسیت در لثه های اطراف ایمپلنت.
طعم بد در دهان.
شل شدن ایمپلنت.
پری ایمپلنتیت پیشرفته ممکن است منجر به ضایعات یا تحلیل استخوان شود.
معمولاً به حدود 4 ماه زمان نیاز است تا با استخوان فک موجود ترکیب شود، در این زمان می توان ایمپلنت را قرار داد.
شرایطی که ممکن است پیوند استخوان را تضمین کند عبارتند از:
کشیدن دندان بدون قرار دادن فوری ایمپلنت، پیوند سوکت یا کاشت مجدد دندان
ترومای دندانی که منجر به تحلیل استخوان می شود
تخریب شدید استخوان ناشی از عفونت، تومور، کیست یا بیماری
از دست دادن مادرزادی دندان های دائمی و متعاقب آن عدم رشد استخوان
