اصول ریج اسپلیت در جراحی ایمپلنت | دکتر حسین برجیان متخصص کاشت ایمپلنت اصفهان

امروزه ridge split با موفقیت بالا و کاربرد فراوان در جراحی های ایمپلنت به کار گرفته میشه ….معمولا زمانیکه ارتفاع استخوان کافیه اما عرض ریج ناکافیه یکی از گزینه های درمانی ما ریج اسپلیت خواهد بود که به دوشکل انجام میشه یا ایمپلنت همزمان با اون کاشته میشه (one stage ) یا اینکه ایمپلنت با مدتی تاخیر و طی جراحی دوم کاشته میشه (two stage ) .

ریج اسپلیت چندتا حسن داره : یکی اینکه در ریج های کم عرض دیگه مجبور نیستیم که ایمپلنت رو به صورت پالاتالی یا لینگوالی قرار بدیم ، دیگه نیازی نیست که بلاک گرفت کنیم ، کاهش میزان طول دوره درمان در نوع یک مرحله ای اون …..

شکافتن برآمدگی با انبساط استخوان تکنیکی برای دستکاری استخوان برای تشکیل محل گیرنده برای ایمپلنت بدون برداشتن هیچ استخوانی از محل ایمپلنت است. استخوان فک بالا دارای خاصیت انعطاف پذیری ذاتی است که می توان با استفاده از یک سری ابزار مانند اسکنه و استئوتوم در محل مورد نظر قالب گیری کرد. این امر باعث بهبود کیفیت استخوان در اطراف ایمپلنت، در تاج و راس هر دو می شود.

قبل از کاشت ایمپلنت، پزشک باید از شرایط استخوانی فک اطمینان داشته باشد. در مواردی که عرض استخوان بسیار باریک اما دارای قد یا ارتفاع کافی باشد، معمولا برای بازسازی استخوان از جراحی ریج اسپلیت استفاده می‌شود.

استخوان ریج آلوئولار نوع خاصی از استخوان است که دندان‌ها را احاطه و حمایت می‌نماید. وقتی دندان برداشته شد، این استخوان شروع به خراب شدن می‌کند. البته این تحلیل استخوان می‌تواند به دلیل تجزیه طبیعی ناشی از بالا رفتن سن یا بیماری باشد. در این روش برجستگی استخوانی فک با تقسیم استخوان با ابزار جراحی افزایش پیدا می‌کند. در این شرایط، بیمار درد کمتری را احساس می‌کند و پزشک نیازی ندارد تا از منطقه دیگری استخوان برای پیوند فراهم نماید. خوب است بدانید که این روش به عنوان یکی از بهترین راه‌های بهبود عرض استخوان آلوئولار محسوب می‌شود.

همراه ما باشید با مطالب آموزشی و لینک های کاربردی دکتر حسین برجیان بهترین متخصص ایمپلنت اصفهان – ایمپلنت دندان سوئیسی اصفهان :

اهمیت ریج اسپلیت

در دسترس بودن حجم استخوان کافی برای قرار دادن ایمپلنت دندانی در ناحیه زیبایی اغلب با از دست دادن دندان همراه با تروما در بسیاری از افراد جوان سالم کاهش می یابد. از دست دادن بعد باکو-کامی برجستگی، نیاز به روش اضافی برای دریافت پروتز بهینه ایمپلنت را ایجاب می‌کند. مدیریت چنین نقصی در ناحیه زیبایی هنوز حیاتی است. روش‌های تقویت جانبی با استخوان اتوژن و بازسازی استخوان هدایت‌شده (GBR) و گسترش استخوان (شکافت استخوان) برای مدیریت نقص برجستگی افقی باکو-کامی با موفقیت به کار گرفته شده‌اند. به خوبی ثابت شده است که کاشت ایمپلنت باید از طریق پروتز رانده شود و نه استخوانی. اگر کسی نتواند اصلاحات لازم را در نقص استخوانی قبل از کاشت ایمپلنت انجام دهد، شکست زیبایی و ممکن است عملکردی اجتناب ناپذیر باشد.

تقویت پشته با استفاده از پیوند اتوگرافت و بلوک، GBR با استفاده از غشاء در برجستگی های بسیار جذب شده برای دستیابی به نتیجه در بعد افقی و عمودی موفقیت آمیز بوده است، اما چندین اشکال از جمله تهاجمی بودن، مکان اهداکننده اضافی، جذب مواد پیوند، عضویت وجود دارد. فروپاشی و قرار گرفتن در معرض عفونت و تاخیر در نصب ایمپلنت برای بلوغ پیوند. از این رو، استفاده از این تکنیک تروماتیک در نقص برجستگی افقی متوسط (≥3 میلی متر) ضروری نیست. روش غیرتهاجمی تر شکافتن و انبساط برجستگی را می توان به راحتی و بدون آسیب زیاد به بیمار انجام داد.

هنگامی که پهنای استخوان باکولینگوال 3 میلی‌متر یا بیشتر است اما کمتر از 6 میلی‌متر است، برای اجازه دادن به کاشت ایمپلنت، تقویت برجستگی آلوئولی با استفاده از روش تقسیم برآمدگی و گسترش استخوان یک گزینه مناسب است. استخوان 3 میلی متری باید حداقل 1 میلی متر استخوان ترابکولار بین صفحات قشر قرار گیرد. این امر 1.5 میلی متر استخوان (قشری و اسفنجی) را در دو طرف برجستگی شکافته تضمین می کند و به استخوان اجازه می دهد تا پخش شود و خون رسانی خوبی داشته باشد. چندین تکنیک تقسیم برجستگی در چند دهه گذشته توسعه یافته است که شامل استئوتومی تاج شکافی، استئوتومی انبساط ریج و تغییرات متعدد آن می‌شود.

سامرز (1994) از استفاده از استئوتوم در افزایش تدریجی قطر برای ایجاد بستر استئوتومی برای قرار دادن ایمپلنت در همان مرحله حمایت کرد. استخوان فک بالا از نظر کیفیت نرم تر است (عمدتا از نوع D2، D3 و D4). نرخ شکست ایمپلنتی که با سوراخ کردن صرف انجام می شود در فک بالا بسیار بالا است. استفاده از استئوتوم امکان دستکاری و فشرده سازی استخوان اطراف ایمپلنت را برای دستیابی به ثبات اولیه عالی بدون از دست دادن هیچ استخوانی فراهم می کند. با این حال، برخی از نویسندگان ادعا می کنند که از دست دادن استخوان خاص مرتبط با استفاده از استئوتوم برای دستیابی به گسترش استخوان است. دلیل احتمالی آن تمرکز استرس در کرست در حین پیشرفت استئوتومی به قطر بیشتر است.

لینک های کاربردی :