استئودنسیفیکیشن – Osteodensification
استئودنسیفیکیشن چیست؟
پایداری اولیه در ایمپلنت های دندانی یک عامل ضروری برای دستیابی به انسجام استخوانی موفق است. روش جراحی و کیفیت استخوان از رایج ترین عواملی هستند که بر ثبات اولیه تأثیر می گذارند. همچنین دستیابی به گشتاور درج بالا که برای به دست آوردن پایداری اولیه مهم است، بسیار مهم است.
حفظ توده و تراکم استخوان کافی برای دستیابی به تماس لازم استخوان با ایمپلنت برای به دست آوردن ایمپلنت بیومکانیکی پایدار ضروری است. مفهوم جدیدی برای استئوتومی به نام osseodensification (OD) در خط مقدم تغییرات در آماده‌سازی محل جراحی در ایمپلنتولوژی بوده است. این مفهوم نسبتاً جدید با مته‌های سازگار جهانی برای کمک به آماده‌سازی بهتر استئوتومی، تراکم استخوان و لیفت غیرمستقیم سینوس و همچنین دستیابی به انبساط استخوان در مکان‌های مختلف با تراکم استخوان متفاوت پیشنهاد شده است. این روش همچنین در دستیابی به ثبات اولیه ایمپلنت بهتر و استئوتومی بهتر نسبت به مته های ایمپلنت معمولی بهبود یافته است.
استئواینتگراسیون به عنوان یک ارتباط ساختاری و عملکردی بین بافت استخوانی زنده و سطح ایمپلنت دندانی تعریف می شود.
پایداری ایمپلنت دندانی یک عامل موثر در تضمین استئواینتگراسیون است. پایداری اولیه که به عنوان اتصال مکانیکی ایمپلنت دندانی تعریف می شود و پایداری ثانویه که در نتیجه فعالیت سلولی رخ می دهد، فرآیندهای متوالی هستند. از دست دادن ثبات اولیه یا عدم دستیابی به این ثبات مکانیکی منجر به اختلال در مکانیسم ترمیم استخوان مورد نیاز برای ثبات ثانویه می شود که ممکن است منجر به از بین رفتن ایمپلنت دندان شود.
به تازگی تکنیک فرز جدیدی در تهیه سوکت ایمپلنت دندان برای افزایش پایداری اولیه معرفی شده است که عامل موثری در موفقیت درمان است. به این ترتیب بیان شده است که بافت استخوانی در حین آماده سازی شیار ایمپلنت دندان محافظت شده و تراکم آن افزایش می یابد. این بررسی بر روی تکنیک osseodensification و مزایای این روش نسبت به استئوتومی معمولی تمرکز دارد.
مفهوم استخوان سازی در پایداری اولیه ایمپلنت دندان
Osseointegration به عنوان یک اتصال ساختاری و عملکردی بین بافت استخوان و سطح ایمپلنت دندان تعریف می شود. پایداری ایمپلنت دندانی یک عامل موثر در دستیابی به استئواینتگراسیون است. پایداری اولیه که به عنوان اتصال مکانیکی ایمپلنت دندان تعریف می شود و پایداری ثانویه در نتیجه فعالیت سلولی، فرآیندهای متوالی هستند. از دست دادن یا شکست اولیه ثبات منجر به تخریب مکانیسم ترمیم استخوان می شود که برای ثبات ثانویه لازم است و این وضعیت ممکن است منجر به از بین رفتن ایمپلنت دندان شود.
اخیراً تکنیک جدید دریلینگ در تهیه بستر ایمپلنت دندان برای افزایش پایداری اولیه معرفی شده است که عامل موثری در موفقیت درمان است. بیان شده است که تراکم بافت استخوانی در هنگام آماده سازی بستر ایمپلنت دندان افزایش یافته و محافظت می شود. این بررسی بر روی تکنیک استئودنسیفیکاسیون و مزایای آن نسبت به استئوتومی معمولی تمرکز دارد.
استخوان سازی (سیستم Versah)
در آماده‌سازی متداول محل کاشت، استخوان با مته‌هایی برداشته می‌شود تا فضایی برای ایمپلنت ایجاد شود.
در تکنیک استئودنسیفیکاسیون، استخوان برداشته نمی شود، بلکه فشرده می شود و خود پیوند می زند.
Osyeodensification
3 نشانه اصلی برای استخوان سازی وجود دارد:
لیفت سینوس آلوئولار: از استفاده از پتک جراحی جلوگیری می کند و بنابراین راحتی بیمار را تا حد زیادی افزایش می دهد و در عین حال تراکم استخوان باقیمانده را افزایش می دهد و در نتیجه لنگر بهتری به ایمپلنت می دهد.
تراکم در صورت بی کیفیتی استخوان (تراکم کم). این باعث افزایش پایداری اولیه ایمپلنت می شود.
انبساط برآمدگی: در صورت ناکافی بودن پهنای استخوان در دسترس، اجازه می دهد تا در برخی موارد نفوذ با ارزش میلی متری به دست آورید تا از استفاده از پیوند استخوان جلوگیری شود (حداقل عرض استخوان مورد نیاز است)
اندیکاسیون استفاده از استئوتراکم در طول تجزیه و تحلیل رادیوگرافی مورد مطالعه سه بعدی تعیین می شود.
این تکنیک مزایای زیادی دارد:
- پایداری اولیه بهتر ایمپلنت
- راحتی عمل بالا برای بیماران
- در برخی موارد، می تواند از روش های تهاجمی تر پیوند استخوان جلوگیری کند.
